Musimy o tym mówić. 6 mężczyzn podzieliło się z nami swoimi historiami o aborcji

Aborcja oczami mężczyzny

Piszę "nas", bo chociaż walka o aborcję jest walką o prawa kobiet, to tylko takie jej postrzeganie jest po prostu szkodliwe. Wiele osób jest przekonanych, że skoro to nie ciała mężczyzn są tematem dyskusji, powinni oni być cicho. Gdy mężczyźni są często głównymi twarzami ruchów pro-life, w wypadku walki o prawo do aborcji starają się schodzić na drugi plan, mając świadomość, że to kobiety powinny być wysłuchane, a temat nie powinien zostać przejęty przez mężczyzn.

Jednak temat ten nigdy nie był tylko i wyłącznie kobiet. I nigdy nie będzie. Aborcja ma znaczenie w życiu facetów, dostęp do niej albo jego brak może mieć taki sam wpływ na naszą przyszłość. Dlatego postanowiłem znaleźć kilka osób, które chciałyby opowiedzieć o tym, co je spotkało. O tym, jak aborcja zmieniła ich życie.

Wszystkie imiona w artykule zostały zmienione. Jak wyjaśniali mi mężczyźni, z którymi rozmawiałem, wynika to z szacunku do kobiet, które zdecydowały się na zabieg. W końcu to one powinny mieć prawo decydować o tym, kto wie więcej o ich przeszłości.

Michał, 32 lata

Mieliśmy już dwójkę dzieci. Starsze miało iść zaraz do szkoły, młodsze urodziło się pół roku wcześniej. Gdy usłyszałem, że jest w ciąży, pierwsze, co pomyślałem, to że mam kompletnie przesrane. Nie miałem nawet sił myśleć o tym, co musiałbym poświęcić, aby ogarnąć trzeciego szkraba.

Byłem bardzo biedny jako dziecko. Nie mogłem pozwolić, aby moje dzieci przeżyły to samo.

Kacper, 24 lata

Wpadliśmy z moją dziewczyną na drugim roku studiów. Byłem biedakiem, a ona nie mogła sobie pozwolić, aby wyjąć ze swojego życia kilkanaście miesięcy na ciążę. Oboje musieliśmy się uczyć, aby być w stanie marzyć o dobrym życiu.

Wychowałem się w bardzo katolickiej rodzinie, ale w tamtym momencie zdążyłem już odsunąć się od wiary. Dlatego, gdy powiedziała mi, że najzwyczajniej w świecie nie chce poświęcać się dla jakiegoś dziecka, było to dla mnie coś normalnego. W innej sytuacji pewnie mógłbym rzucić szkołę. Albo pracować 40 godzin dziennie i próbować studiować.

Jestem pewien, że wiele bym stracił przez dziecko. Możliwości rozwoju, nauki, siedziałbym na kasie czy gdzieś i zastanawiał się, dlaczego się wpieprzyłem w coś takiego. Nie mam poczucia winy z tego powodu. Po prostu wybraliśmy drogę, która pozwoliła nam na jak najlepsze życie. Nie tylko dla nas, ale też dla dzieci, które być może będziemy mieli w przyszłość.

Andrzej, 19 lat

Moja dziewczyna zaszła w ciążę pół roku temu. Byłem zesrany jak nigdy w życiu. Wiedziałem, że jeśli zdecyduje się urodzić, to moje życie pójdzie na śmieci. Na szczęście zarówno ona, jak i jej rodzice dosyć szybko uznali aborcję za najlepsze rozwiązanie. Dosyć szybko ogarnęliśmy pigułkę aborcyjną, którą wzięła i mieliśmy problem z głowy.

Nadal jesteśmy ze sobą i nie żałujemy. Nie chcielibyśmy teraz zajmować się dzieckiem. Nasi rodzice nigdy nie mieli do nas pretensji o to, co się stało. Poza tym, że kazali nam bardziej uważać. Mamy trochę znajomych, którzy mają dzieci. Niektórzy są szczęśliwi, inni mniej. Ale to nie ma znaczenia, bo my po prostu podjęliśmy decyzję, która była odpowiednia dla nas.

Tomasz, 63 lata

Jestem alkoholikiem od dobrych 40 lat. Nie piję od 20. Ale gdy moja żona zaszła w ciążę nadal zdarzało mi się iść w tango. Mieliśmy już dwójkę dzieci, którymi i tak ledwo umiał się opiekować. Wiadomo, że chodziłem do pracy i starałem się zarabiać kasę, ale bywało tak, że zaczynałem pić w piątek po robocie i kończyłem w piątek tydzień później, zapominając przez pięć dni, że mam dom i obowiązki. Nie byłem agresywnym pijakiem, ale byłem złym, nieodpowiedzialnym i obrzydliwym człowiekiem.

Czytaj też: Piekło nie tylko kobiet, to piekło całych rodzin. Oto dlaczego mężczyźni muszą dołączyć do tej walki

Janek, 32 lata

Zarówno moja dziewczyna, jak i ja pochodziliśmy z beznadziejnych rodzin, które zostały założone przez młodych kretynów, którzy nie umieli żyć w zgodzie i wychowywać dzieci. Byłem wychowywany w katolickim domu, więc zanim poszedłem na studia, uważałem aborcję za najgorszy grzech i zawsze miałem poczucie winy, gdy się masturbowałem.

Poszliśmy któregoś dnia do lekarza. Byłem przerażony, czułem, jakby ktoś odebrał mi kontrolę nad moim życiem, ale zarazem marzyłem, jakim będę wspaniałym ojcem. W przeciwieństwie do mojego taty. Ale kilka dni później w końcu strach zwyciężył i zaczęliśmy rozmawiać o tym, co powinniśmy zrobić. I zdecydowaliśmy się na aborcję.

Nie było łatwo dojść do tej decyzji. Ale byliśmy ostatecznie szczęśliwi. Żałowałem tylko, gdy walczyłem sam ze sobą, że nie miałem z kim tak naprawdę o tym porozmawiać. Wiedziałem, że ona ma wsparcie przyjaciółek, ale ja czułem się sam. Gdy mówiłem kumplom, nie wiedzieli, jak reagować. Ostatecznie jestem szczęśliwy, że się zdecydowaliśmy na zabieg.

Michał, 42 lata

Moja żona była w 19. tygodniu, gdy lekarz powiedział z całą pewnością, że nasze dziecko nie będzie w stanie wieść normalnego życia. Jeśli się postaramy, to nie umrze, ale jego przyszłość będzie trudna, bolesna, oparta na cierpieniu, braku samodzielności i smutku. Pamiętam, że gdy lekarz mi to powiedział, pierwsze, co pomyślałem, to, jaki będzie to miało wpływ na moją żonę.

Pojechaliśmy przerwać ciążę do Holandii. Baliśmy się, że w Polsce lekarze będą opóźniali decyzje, a do 22. tygodnia ciąży było bardzo blisko, więc musieliśmy się spieszyć. Gdy wszystko się skończyło, płakaliśmy. Chcieliśmy tego dziecka. Marzyliśmy o nim. Ale właśnie dlatego, że chcieliśmy mu dać idealny dom, nie mogliśmy go skazać na te męki.