"Odrobiłem za dziecko pracę domową. Teraz mam w domu wielkiego lenia"

"Gdybym mógł cofnąć czas, tak o trzy tygodnie, zrobiłbym to bez chwili zastanowienia. Marcin, mój syn, poszedł w tym roku do trzeciej klasy podstawówki. Powrót do szkoły po beztroskich wakacjach bez wątpienia nie należy do najprzyjemniejszych rzeczy. Proszę mi wierzyć, wiem coś o tym. Dlatego postanowiłem mu na początku trochę pomóc.

Doskonale go rozumiem

Chyba większość dzieci najchętniej miałaby wieczne wakacje. Mój syn z pewnością do nich należy. Pierwszy tydzień września był dla niego trudnym powrotem do rzeczywistości. Poranne pobudki trzy razy w tygodniu, późne powroty, kiedy idzie na drugą zmianę. Do tego kilka godzin spędzonych na świetlicy.

Będę szczery – nie zazdroszczę mu. Sam nigdy nie przepadałem szczególnie za szkołą. Wolałem się uczyć sam, w domu, a nie przesiadywać w szkolnej ławce. Stare czasy.

Powrót do rzeczywistości

Pierwszy tydzień września, pod względem nauki, był dla uczniów dość łagodny. Większość czasu pochłonęły sprawy organizacyjne, omawianie materiału, zakup brakujących książek. Jednak czas laby szybko minął i uczniowie z przytupem powrócili do obowiązków szkolnych.

Jakość na początku drugiego tygodnia, nauczyciele zaczęli zadawać prace domowe. Zadania z matematyki, pisanie, nawet pierwsza lektura do przeczytania w tym roku. Przez pierwsze dwa dni do odrabiania zajęć siadaliśmy we dwóch. Pomagałem mu wpaść na trop, sprawdzałem, kontrolowałem. Nie ukrywam, zajmowało nam to dość dużo czasu.

Niby nic trudnego, ale trzecioklasista musi się trochę nagłowić. Kolejnego dnia Marcin przyniósł jeszcze więcej zadań do odrobienia, a do tego w weekend miał przygotować drzewo genealogiczne naszej rodziny.

Chciałem pomóc

Przyznam, że sam się trochę tym zdenerwowałem. W głębi duszy pomyślałem, że to naprawdę dużo pracy. A gdzie czas na chwilę odpoczynku, zabawę? Było mi go najzwyczajniej w świecie szkoda. Kiedy widziałem, jak ze skwaszoną miną zasiada do odrobienia zadań, zaproponowałem, że szybko mu dziś w nich pomogę. Dyktowałem, co ma pisać i po 30 minutach wszystko było gotowe.

Mogliśmy spędzić wieczór przed telewizorem. Zastanawiałem się, czy dobrze zrobiłem, ale pomyślałem, że od jednego takiego razu nic się nikomu przecież nie stanie.

Chyba przesadził

Kolejnego dnia znowu była praca domowa. Marcin stwierdził, że nie będzie jej odrabiał, że nie ma siły tak jak wczoraj. Wytłumaczyłem, że może otrzymać ocenę niedostateczną, ale zbytnio się tym nie przejął. Po raz kolejny popełniłem błąd i by uchronić go przed nieprzyjemnymi konsekwencjami, odrobiłem zadania za niego.

Dzieci szybko się uczą, nawet nie wiedziałem, że aż tak. Mój syn zrozumiał, że nie musi niczego odrabiać, bo ja wszystko przygotuję za niego. Nie wiem, po co to robiłem. Dlaczego nie przestałem od razu.

Dopiero teraz, po dwóch tygodniach wyręczania go w obowiązkach szkolnych, zrozumiałem, jaki błąd popełniłem. Moja chęć pomocy doprowadziła do tego, że mam w domu lenia, który stracił jakąkolwiek motywację. Nie wiem, co robić dalej?".