6 rzeczy, których nie robią silni psychicznie rodzice. Piąta najważniejsza!

Praktycznie każdy rodzic chciałby jak najlepiej przygotować swoje dziecko do życia w dorosłym świecie. Jednym udaje się to w większym stopniu, innym w mniejszym. Jedni popełniają błędy, a inni dają radę ich uniknąć. Silni psychicznie rodzice często odnoszą sukcesy w wychowaniu. Dlaczego?

Silni psychicznie rodzice doskonale zdają sobie sprawę z tego, jak ważne są emocje. Rozumieją, że ich rozpoznawanie i nazywanie jest dla dziecka czymś ważnym. Dlatego też nigdy nie bagatelizują uczuć, a zwracają na nie uwagę. Nazywają emocje i mówią o nich na głos "Jesteś smutny?", "Co cię zezłościło?". Zdają sobie sprawę z tego, że lekceważąc i umniejszając emocjom dziecka, mogą wyrządzić mu krzywdę.

Silni psychicznie rodzice wiedzą, że błędy są częścią sukcesu. Wiedzą, że by coś w życiu osiągnąć, trzeba pokonać wyboistą drogę. Zdobycie pewnych umiejętności jest procesem rozwojowym, który zachodzi w czasie, a błędy i porażki są jego częścią.

Silni psychicznie rodzice nie uginają się, gdy dzieci złoszczą się i proszą, by przesunęli wyznaczone granice. Wiedzą, że ich pociechy mogą się denerwować i buntować, kiedy coś nie toczy się po ich myśli. Zdają sobie sprawę z tego, że konsekwencja, porządek i rutyna tak naprawdę przyniosą wiele korzyści.

Silni psychicznie rodzice uczą swoje dzieci zarówno interakcji jak i realistycznych oczekiwań dotyczących związków, np. przyjaźni, małżeństwa. Uczą i modelują umiejętności interpersonalne, które są niezbędne do stworzenia udanej i szczęśliwej relacji. Podkreślają znaczenie empatii, elastyczności i wyrozumiałości.

Silni psychicznie rodzice wiedzą, że bezpieczeństwo emocjonalne i psychiczne dziecka jest tak samo ważne jak to fizyczne. Doskonale rozumieją, że kłótnie, nieporozumienia, przemoc emocjonalna czy nieleczone problemy psychiczne rodziców mogą mieć na dzieci negatywny wpływ. Mogą zostawić rany na całe życie.

Silni psychicznie rodzice akceptują swoje dzieci takimi, jakimi są. Nie wymagają od nich więcej, niż mogą osiągnąć. Nie oczekują, że dzieci będą spełniały ich marzenia, że będą tym, kim oni chcą. Nie ignorują ich potrzeb, marzeń i celów. Pozwalają podążać ścieżką, którą chcą, a nie tą, którą wymyślili sobie rodzice.

Źródło: psychologytoday.com