Rozwój przedszkolaka podporządkowany jest coraz to intensywniejszemu rozwojowi intelektualnemu. To czas dużej plastyczności mózgu, a zarazem ostatni moment, by krytycznym okiem spojrzeć na zachowanie dziecka i zdiagnozować problem. Pewne zachowania można przeoczyć, inne, te mało istotne, zbagatelizować, jednak są takie, które lepiej, by nie wymknęły się spod kontroli.

4 zachowania dziecka, których nie można bagatelizować

1. Przerywanie

Kiedy zaczynasz rozmowę z drugą osobą, nagle okazuje się, że jesteś niezbędny swojemu dziecku. Bez ciebie sobie nie poradzi, jesteś potrzebny tu i teraz. Sytuacja powtarza się, a ty powoli tracisz cierpliwość. Twoje dziecko podczas każdej rozmowy telefonicznej zasypuje cię mnóstwem pytań, co staje się coraz bardziej frustrujące. Pora na zmiany! Fakt, że dziecko przerywa, wynika z braku cierpliwości i impulsywności. Warto popracować nad modelowaniem właściwych zachowań u dziecka. Należy wyjaśnić, czym jest i jak wygląda komunikacja oparta na szacunku.

2. Ignorowanie

Mówisz do dziecka, ale ono jakby cię nie słyszało. Prosisz i dalej nic. Podnosisz głos, zaczynasz się denerwować, krzyczysz. Dziecko dalej nie reaguje, bo jest zajęte oglądaniem bajki. Zdenerwowany rezygnujesz, odwracasz się, bo najzwyczajniej w świecie masz dość. Nie taka powinna być twoja reakcja. Na spokojnie spróbuj nawiązać kontakt z dzieckiem, stań przed nim i zwróć jego uwagę. Wyjaśnij, że ignorowanie tego, co rodzic mówi, jest nieodpowiednim zachowaniem i nie zgadzasz się na nie.

3. Bicie/gryzienie

Maluchy nie potrafią radzić sobie z emocjami. Agresja – bicie, gryzienie, kopanie często jest wynikiem braku umiejętności wyrażenia negatywnych emocji w inny sposób. Takiemu zachowaniu trzeba powiedzieć stanowcze – nie. Należy uświadomić dziecku, że to, co robi, jest niewłaściwe, a także należy pokazać, w jakim inny sposób radzić sobie z negatywnymi emocjami. Agresji nie można akceptować, nie można jej też ignorować. Niereagowanie będzie dla dziecka równoznaczne z przyzwoleniem na takie zachowanie.

4. Zmyślanie

Małe dzieci mają bardzo bujną wyobraźnię, wymyślają, koloryzują, opowiadają o rzeczach, które nigdy nie miały miejsca. I choć początkowo może się wydawać, że nie ma w tym nic złego, to ignorowanie takiego zachowania może doprowadzić do negatywnych konsekwencji w przyszłości. Z biegiem czasu, zamiast zmyślać, dziecko zacznie kłamać. Kłamstwo stanie się czymś normalnym, automatycznym, czymś, z czego można czerpać korzyści.