Przedszkolaki uwielbiają skupiać na sobie uwagę, niestety także przez nieodpowiednie zachowanie. Chętnie naśladują rówieśników, a w szczególności tych, którzy łobuzują i sprawiają kłopoty wychowawcze. Choć niektóre zachowania na pozór mogą wydawać się dość niewinne, to nie należy ich ignorować.
Rozwój przedszkolaka podporządkowany jest coraz to intensywniejszemu rozwojowi intelektualnemu. To czas dużej plastyczności mózgu, a zarazem ostatni moment, by krytycznym okiem spojrzeć na zachowanie dziecka i zdiagnozować problem. Pewne zachowania można przeoczyć, inne, te mało istotne, zbagatelizować, jednak są takie, które lepiej, by nie wymknęły się spod kontroli.
Kiedy zaczynasz rozmowę z drugą osobą, nagle okazuje się, że jesteś niezbędny swojemu dziecku. Bez ciebie sobie nie poradzi, jesteś potrzebny tu i teraz. Sytuacja powtarza się, a ty powoli tracisz cierpliwość. Twoje dziecko podczas każdej rozmowy telefonicznej zasypuje cię mnóstwem pytań, co staje się coraz bardziej frustrujące. Pora na zmiany! Fakt, że dziecko przerywa, wynika z braku cierpliwości i impulsywności. Warto popracować nad modelowaniem właściwych zachowań u dziecka. Należy wyjaśnić, czym jest i jak wygląda komunikacja oparta na szacunku.
Mówisz do dziecka, ale ono jakby cię nie słyszało. Prosisz i dalej nic. Podnosisz głos, zaczynasz się denerwować, krzyczysz. Dziecko dalej nie reaguje, bo jest zajęte oglądaniem bajki. Zdenerwowany rezygnujesz, odwracasz się, bo najzwyczajniej w świecie masz dość. Nie taka powinna być twoja reakcja. Na spokojnie spróbuj nawiązać kontakt z dzieckiem, stań przed nim i zwróć jego uwagę. Wyjaśnij, że ignorowanie tego, co rodzic mówi, jest nieodpowiednim zachowaniem i nie zgadzasz się na nie.
Maluchy nie potrafią radzić sobie z emocjami. Agresja – bicie, gryzienie, kopanie często jest wynikiem braku umiejętności wyrażenia negatywnych emocji w inny sposób. Takiemu zachowaniu trzeba powiedzieć stanowcze – nie. Należy uświadomić dziecku, że to, co robi, jest niewłaściwe, a także należy pokazać, w jakim inny sposób radzić sobie z negatywnymi emocjami. Agresji nie można akceptować, nie można jej też ignorować. Niereagowanie będzie dla dziecka równoznaczne z przyzwoleniem na takie zachowanie.
Małe dzieci mają bardzo bujną wyobraźnię, wymyślają, koloryzują, opowiadają o rzeczach, które nigdy nie miały miejsca. I choć początkowo może się wydawać, że nie ma w tym nic złego, to ignorowanie takiego zachowania może doprowadzić do negatywnych konsekwencji w przyszłości. Z biegiem czasu, zamiast zmyślać, dziecko zacznie kłamać. Kłamstwo stanie się czymś normalnym, automatycznym, czymś, z czego można czerpać korzyści.