"Mój syn wyrósł na debila i hejtera". Rodzice mówią o szczerym wstydzie za dzieci

Każdy z nas chciałby, aby nasze dzieci wyrosły na mądrych, inteligentnych ludzie, którzy radzą sobie w życiu i czują się spełnieni w tym, co robią. Tak naprawdę nie muszą być mądre ani inteligentne, każdy rodzic chce, aby po prostu ich pociecha była szczęśliwa i nie ma znaczenia, z czego czerpię swoją radość. Może ona wynikać z bardzo różnych rzeczy.

Co, jeśli rodzice naprawdę robią wszystko, co w ich mocy, aby zapewnić dziecku odpowiedni rozwój. Starają się odkryć fascynację potomków, wspierają ich w dążeniu do osiągnięcia własnych marzeń, aby ostatecznie zobaczyć, że ich syn albo córka po prostu to zawalają. Z lenistwa, głupoty, niechęci do starania się. Czujemy zawód, ponieważ wiemy, że gdyby tylko trochę się postarały i były lepsze, ich życie byłoby lepsze.

– Nie udaję, że nie jestem odpowiedzialny za to, jakim jest człowiekiem – opowiada mi Tomasz. Tomasz przez lata był dziennikarzem, ale z czasem, zamiast pisać o ekonomii i giełdzie zaczął działać z drugiej strony. I chociaż nigdy nie narzekał na swoje zarobki, to dzięki zmianie fachu przestał przejmować się przyszłością.

Jednak syn Tomasza okazał się po prostu leniwy i woli manipulować światem niż faktycznie zrobić coś ze sobą. – Nikt nie chce się do tego przyznać, że jego dziecko go zawodzi, ale nie da się inaczej tego określić – wyjaśnia. Dodaje, że oczywiście szuka głównie winy w samym sobie, w tym, jak wychowywał syna, ale z kolejnym rokiem, gdy chłopak nic nie robi ze sobą, coraz bardziej dochodzi do wniosku, że to nie tylko jego wina.

– Dawałem mu wiele opcji, aby mógł ułożyć sobie życie, ale nie korzystał z nich. Wspierałem go w jego marzeniach, ale koniec końców rezygnował z nich i je olewał – podkreśla, że nie postawił kreski na chłopaku, ale boi się, że niedługo będzie już za późno, aby "coś z niego było".

Przez lata to Tomasz ułatwiał synowi każdy krok. I wie, że doprowadził do tego, że chłopak sądzi, iż wszystko w jego życiu się jakoś ułoży. Ma uczucie, że leci zawsze z zapasowym spadochronem, które nigdy nie zawiedzie. – Chciałbym, żeby nauczył się liczyć na siebie.

– Ciężko było się pogodzić z tym, jak zauważasz w dziecku te negatywy – wyjaśnia. I przyznaje, że duży wpływ na postrzeganie jej córki ma fakt, że widzi, jakim człowiekiem stał się jej ojciec. – Była po prostu kopią mojego byłego w wielu rzeczach, a teraz gdy jest dorosła, widzę, jak to wpływa na jej życie.

Anna podkreśla, że czuje się często źle, gdy myśląc o swojej córce, ma świadomość, że jej ocena może być nie fair. Ale nie umie na to nic poradzić. Po prostu uważa, że zawiodła jako matka, przez co sama czuje się zawiedziona tym, kim jest jej dziecko.

Krzysztof opowiada mi, że robił wszystko, aby jego syn był szczęśliwym dzieckiem, ale im chłopak bardziej dorastał, tym stawał się coraz bardziej oddalony od ojca. Zawsze był dziwnym chłopcem, ale to mu nigdy nie przeszkadzało. Jednak z czasem internet zaczął zamieniać jego odmienność, w nienawiść do tych, którzy byli inni od niego. – Nie wiem, czy kiedykolwiek się zmieni jego podejście. Zarabia dobrze, ale nie istnieje tak naprawdę poza internetem. Wolałbym, żeby był bezrobotny, ale zrezygnował z nienawiści, która go nakręca.

– Rodzice nigdy się nie poddają, jeśli chodzi o własne dziecko – podkreśla Tomasz. Dodaje, że fakt, iż przestał postrzegać chłopaka w różowych barwach, jest zdrowy i dzięki temu łatwiej mu podejmować decyzje, które miałyby wpłynąć na niego pozytywnie.

– Kocham ją, ale czuję, że po prostu ją zawiodłam – mówi Anna, która sądzi, że mogła lepiej wychować swoją córkę.

Nikt z moich rozmówców nie zrzuca winy na swoje dzieci. Po prostu przyznają, że wierzyli, że ich dzieci będą kimś innym. Wiedzą, że na to, jakimi są ludźmi, ma wpływ otaczający ich świat, znajomi, ich najbliżsi, ale nie zmienia to faktu, że czują, że wszystko mogłoby być lepsze.