Bolesna przesiadka? Oto jak zmienią się twoje motoryzacyjne marzenia, gdy zostaniesz ojcem

Nigdy nie widziałem mojego pierwszego samochodu marzeń. Tak jak nigdy też nie spotkałem mojej pierwszej wymarzonej dziewczyny.

Ale dobrze ją pamiętam. To była Whitney Houston, jeszcze z loczkami z teledysku "I wanna dance with somebody". Choć zanim ozdobiłem pokój jej plakatem, śniłem o samochodzie.

Oczywiście wiem, jak wygląda porsche 911 targa, wersja produkowana w latach 70. i 80. Ale to naprawdę wymarzone auto miał mój wujek, który w czasach komunizmu mieszkał w lepszej, zachodniej części Berlina. Dlatego znam ten samochód tylko z opowieści.

Nie wiem, jaki miał kolor. Nie wiem, jaki miał silnik. Domyślam się, że wujek kupił jakiś używany i zaniedbany egzemplarz, bo do rodzinnej legendy przeszedł jego "cieknący bak". Choć może po prostu wujek miał ciężką nogę i nikt z krewnych nie mógł uwierzyć, że samochód może palić na setkę o tyle więcej niż maluch.

Wujek miał przyjechać tym porsche na moją komunię, ale nie dotarł. I było to duże rozczarowanie, mimo że dostałem wtedy rower. Gdy odwiedziłem go w Berlinie Zachodnim jakiś czas potem, samochodu już nie było.

Drugą motomiłością mojego życia był biało-czerwony McLaren, z wielkim napisem "Marlboro" na tylnym spojlerze. Za jego kierownicą siedział Alain Prost. Wiedziałem, że nie da się tym autem jeździć po normalnej drodze, ale zdecydowanie chciałem mieć taki bolid. I tak – byłem w zdecydowanej mniejszości, bo w legendarnej rywalizacji Ayrtona Senny z Prostem kibicowałem Francuzowi.

Choć gdybym wtedy miał wybierać pomiędzy supermodelką a bolidem Prosta, chyba wybrałbym samochód.

Potem nadszedł czas budowania poważnych związków. W moim życiu pojawił się 8-letni hyundai pony. I tak, to był samochód moich marzeń.

Bo był prawdziwy. Prawdziwe były też koleżanki, więc ze ścian zniknęły plakaty modelek. I – muszę przyznać – że choć bardzo, ale to bardzo chciałem mieć wtedy ferrari testarossę, to w sumie świat samochodów przestał mieć aż tak wielkie znaczenie. Przeoczyłem nawet moment, w którym ferrari przestało produkować mój samochód marzeń.

Oczywiście pojawiały się mniejsze lub większe miłości: właściwie wszystkie alfy romeo – do dziś mam słabość do pięknych kształtów rysowanych przez projektantów tej marki, jaguary z lat 80 – prawie kupiłem sobie takie używane auto, całe szczęście kolega pokazał mi, że nie zarobiłbym nawet na wymianę oleju, ford mustang – ale uświadomiłem sobie, że tak naprawdę podkochuję się w jego pierwszej wersji, której nigdy w życiu zapewne nie zdobędę.

I po tylu latach miłostek i zauroczeń uświadomiłem sobie, że jeśli chodzi o kobiety, do udało mi się spotkać kobietę marzeń.

Ale gdy wsiadam do mojego renault z synem, który mówi, że nasz kadjar "jest szybszy nawet od porsche-ferrari, prawda, tato?", to odpowiadam: – Jasne, synku. To nasz wymarzony, najlepszy samochód na świecie.