Tak będę leżał. Oto najlepszy rodzaj zabawy dla rodziców i dzieci

Ale, gdy proszą o zabawę, zgadzam się, bo czasem figle z dzieciakami potrafią być bardziej relaksujące niż widok równo ułożonych naczyń w zmywarce.

Wczoraj moi chłopcy chcieli bawić się ze mną w "Gwiezdne Wojny". Sithowie, ja i młodszy syn, mieli uwięzić Rebeliantkę Rey i odebrać jej miecz świetlny. Na moje szczęście więzienie mieściło się na dolnej pryczy piętrowego łóżka dzieciaków, więc mogłam pełnić straż, leżąc na miękkiej podusi.

Potem niczym Yoda u kresu życia oznajmiłam, że będę starym mądrym Sithem, u którego mogą pobierać lekcję Mocy. A tak w ogóle to jeszcze jestem ślepym Sithem, więc leżałam sobie na miękkiej podusi, miałam zamknięte oczy i tylko co jakiś czas mówiłam dzieciom, że muszą lecieć do kuchni, by zdobyć żurawinę, która wzmocni ich percepcję i umiejętności walki.

Mój mąż zawsze wspomina, że gdy jego córka była mała, wspinała się na niego rano i chciała bawić. Zaspany pytał "ococho?", a ona odpowiadała: "Leż tatusiu i się nie ruszaj, twoje włosy na klacie będą trawnikiem dla kucyków". Ona się bawiła, a on znów zapadał w sen.

Kiedyś jedna z blogerek parentingowych opisała sytuację, w której jej synowie biegali wokół stołu i doprowadzali ją do szału. Kazała im się w coś pobawić, na co odpowiedzieli, że właśnie to robią.

To działa w dwie strony.

Rodzice powinni wymieniać patentami na zabawę na leżąco. Na przykład taką na pacjenta, gdy dzieci owijają papierem toaletowym (czyt. opatrunkiem) złamane kończyny lub (tak jak w naszym przypadku) jest się Hanem Solo zamrożonym w karbonicie i trzeba siedzieć na kanapie i patrzeć jak Leia i Luke walczą ze sługusami Jabby.

Nie jestem przekonana do zabaw we fryzjera czy makijażystkę, bo nie widzi mi się wsadzenie mi w oko patyczka od tuszu do rzęs po sam środek czaszki, ale co kto lubi.

Czasem, by wyprowadzić dzieci na ludzi, wystarczy poleżeć sobie w spokoju.