Najlepszy nauczyciel na świecie uczy w Polsce. Wojciński: "Nie klepmy paciorków z podręcznika"

Po prostu dostał miłego maila na skrzynkę i dowiedział się, że został nominowany do nagrody Global Teacher Award. Nauczyciel przedmiotów ścisłych z Niepublicznej Szkoły Integracyjnej w Inowrocławiu, Mariusz Wojciński, zachęca nauczycieli i uczniów, aby wyszli ze swojej strefy komfortu, bo tam, poza nią, czekają projekty, innowacje i ciekawi ludzie, którzy mogą ich wiele nauczyć.

Dostałem formularz do wypełnienia pod nos. Jeden z kilkunastu jakie dostaję, z informacją, że mam podać nazwiska 5 innych nauczycieli, którzy potwierdzą, że uczę w szkole. To gdzieś poszło i... zapomniałem o tym. Nagle przychodzi fajny mail, że mam dosłać swoje zdjęcie z paszportu, bo dostaję nagrodę.

Nie, podobno już jest wygrana (śmiech).

To nie ja, to moje dzieciaki. Pracuję w szkole integracyjnej, mam dwie klasy wychowawcze, taki przywilej - ósmą i piątą. To są bardzo aktywne klasy.

Dzięki moim klasom odnoszę sukcesy. Gdy dostałem wychowawstwo, był płacz i lament, bo wprowadzałem surowe zasady. Byłem "wredny, okropny i zepsułem im rodziców, bo teraz każą się uczyć". Dotarliśmy się po pół roku. To jest duży sukces, również dla rodziców, że nie muszą ingerować w życie klasy, bo sami się dogadujemy.

Moi uczniowie świetnie sobie poradzili na zdalnym nauczaniu i z niego tak naprawdę wzięło się nasze globalne działanie.

Choć samo ustawienie lekcji było dla mnie ciężkie, jako administratora IT. Zakładanie wszystkim uczniom maili, wysyłanie informacji do rodziców, odbieranie setek telefonów "a mi nie działa"... Mój telefon o 8 rano był rozgrzany do czerwoności. Ale nie od uczniów mojej klasy. To oni pisali do mnie na Messengerze "Lekcja się zaczęła, ale nauczyciela nie ma".

Informatyka załatwili, bo prowadził lekcję o skrótach klawiszowych, więc podsunęli mu skrót do wywalenia z zajęć.

Napisaliśmy z nauczycielami z mojej szkoły książkę o dzieciach autystycznych. Przetłumaczyliśmy ją na angielski z pomocą nauczycieli ze Stanów Zjednoczonych. Potem przyszło zaproszenie na spotkanie organizowane przez Uniwersytet Illinois, było 36 nauczycieli z Europy .

Moi uczniowie potrafią zwrócić uwagę innym nauczycielom, żeby schowali podręcznik, bo przecież w klasie jest tablica i ekran interaktywny, po co im książka?

A dzieciaki robią projekt z UNICEFEM i eTwinning o ekologii, przygotowują ankietę i prezentację. Uszyliśmy maskotkę, kropelkę wody, która będzie krążyła po świecie. Poleci do kraju partnerskiego z wizytówką z naszego kraju. Założenie jest takie, że kropelka zwiedza miasto i leci dalej. Wróci do nas z pakietem zdjęć z całego świata. Uczniowie właśnie stawiają stronę internetową, na której można będzie śledzić kropelkę na mapie i ankietą, ile wody zużywa kolejny kraj.

Czekamy trochę na wsparcie wewnętrzne, chociażby pieczątkę z ministerstwa. Nasze władze miasta wspierają nas, ale potrzeba wyższej instancji (śmiech).

W Polsce nauczyciele są zaszufladkowani. Nie tylko systemowo, ale po prostu, bo tego chcą. Idą odklepać lekcje, najlepiej z tego samego tematu piąty rok z rzędu. Ja staram się to przełamać.

Nauczycieli z mojej szkoły zalewam mailami o międzynarodowych projektach edukacyjnych. Najbardziej zdumiewa mnie to, że angliści nie chcą brać udziału w tych kooperacjach. Zapraszam nauczyciela biologii z innej szkoły do projektu, a on mówi "chyba cię pogięło, mi jest dobrze, tak jak jest".

I potem dzieciaki mają problem. Rozmawiałem teraz z ósmą klasą, bo oni pójdą do innej szkoły od przyszłego roku i nie będzie już tak fajnie jak tutaj. U nas są inne relacje, mówimy do siebie po imieniu, mają mój numer telefonu i mogą do mnie pisać o każdej porze.

W innych szkołach może być problem. U mnie zdarza się, że na lekcji jeden uczeń dostanie szału i rzuca przecinkami "kur..., kur...", wywraca ławkę czy kopie w szafę. Ja wiem, co robić, czują się tu bezpiecznie, w szkole, która rozumie ich potrzeby i odpowiada na nie.

Ja nie zabijam tych marzeń, wręcz zachęcam ich, aby wyszli z tej szkoły. Natomiast uświadamiam im, że społeczeństwo "tam" funkcjonuje inaczej.

Uczniowie ze spektrum autyzmu różne się zachowują. Mam ucznia, który panicznie boi się zarazków. Nikomu nie wolno dotykać jego książek, zeszytów, nawet ławki, drzwi do sali otwiera sobie w rękawiczkach. I on teraz ma iść do "normalnej szkoły" i funkcjonować jak inne dzieci...

Mam z nim wypracowane umowy, w których ja spryskuję ręce płynem do dezynfekcji, zanim zaczniemy razem pracować. Nie wyobrażam sobie, żeby ktoś w systemowej edukacji to dla niego zrobił.

Pierwsza reakcja, z jaką się spotka to pretensja nauczyciela, który ma 30 osób w klasie, że jest przeszkadzający, rozwalający lekcję i generujący problemy. Mnie on nie przeszkadza, gada na lekcji i spoko, chce śpiewać, śpiewa. Reszta klasy wie, że akurat kolega ma taką fazę, że musi z siebie to wyrzucić i nie zwraca na niego uwagi, nic się nie dzieje.

W innej szkole byłby problemem. I ten ostracyzm, nie tylko ze strony nauczyciela, ale także innych dzieci, może sprawić, że on coś zrobi sobie albo rówieśnikom, bo są to dzieci, u których występują samookaleczenia.

Więc czasem te projekty międzynarodowe, w których on też usiądzie przed kamerą i pomacha do kogoś z innego krańca świata albo pogada z nim po angielsku, będą dla niego przełamaniem, wyjściem do ludzi i integracją.

Projekt to nie tylko edukacja, moja fanaberia, ale przy okazji wprowadzanie dzieciom elementów terapii.

Często dowiaduję się, że nauczyciele z innych krajów mają dzieci ze specjalnymi potrzebami w klasie, ale nie mają narzędzi do współpracy z nimi. Czasami to nawet kilka osób w jednej klasie.

Nasi uczniowie potrafią dużo więcej niż dzieci w krajach nawet wysoko rozwiniętych. W szkołach z glinianych klepek rzeczywiście mają trudniej, ale szkoły z bogatych miast też mają wyposażenie i kasę na rozwój dzieci, a nie robią ułamka tego, co my.

To nie jest kwestia kraju, rozwoju, wyposażenia szkół, ale chęci nauczycieli.

A dla mnie notatka przepisywana na tablicy nie jest notatką do zeszytu, bo szkoda na to czasu, mamy ekrany, możemy notatkę wysłać na maila. Tracimy czas na przepisywanie, zamiast omówić temat w inny sposób, wreszcie pozwolić uczniom go zrozumieć, wreszcie mieć czas na rozmowę.

Pewnie długo to potrwa, zanim wrócimy do normy, a może nie wrócimy... IV fala przed nami.

Jestem przygotowany na to, że tak. Nauczanie zdalne okazało się fajnym ekonomicznym rozwiązaniem. Dla szkół, samorządów, ministerstwa. Koszty utrzymania szkół spadły.

Znów, wystarczy chcieć.