"Plemniki mają rozmiar pięści...". Dorośli opowiadają o bzdurach, w które wierzyli jako dzieci

Dzieci są łatwowierne, co jest cudowne, ale może też okazać się niefajne, bo wierzą w absolutnie wszystko co powiedzą im dorośli. Zazwyczaj rodzice zatrzymują się na opowieściach o Mikołaju, który mknie saniami po niebie i przynosi dzieciom prezenty – i wszystkie dzieciaki bez wyjątku łykają tę historyjkę bez mrugnięcia okiem. Zdarza się jednak, że dorośli nie zatrzymują się na tym i brną dalej w śmieszne opowieści. Wymyślają kolejne bzdury, czasami dzięki nim próbują trzymać dzieci w szachu ("jak nie będziesz grzeczny/grzeczna, przyjdzie wilk z lasu i cię zje"), a czasami, jeśli mają czarne poczucie humoru, opowiadają głupie historyjki, po to by się pośmiać z dziecięcej naiwności.

Dodajmy do tego dziecięcą wyobraźnię, dzięki której w głowach powstają fantastyczne historie. Z czasem zlewają się one z tym, co realne – i tak ciągnie się to latami. Często dopiero jako dorośli przekonujemy się, że całe dzieciństwo wierzyliśmy w kompletne bzdury, które ktoś nam wmówił lub które sami sobie wymyśliliśmy.

Dzisiaj, gdy jesteśmy dorośli, możemy się w spokoju pośmiać z tych głupot, a nawet opowiedzieć o nich w internecie, by inni też mieli ubaw. Zerknęliśmy do serwisu Reddit i wybraliśmy kilkanaście zabawnych opowieści z dzieciństwa. Uwaga, jeśli coś pijecie, odstawcie płyny, bo chwilami jest przekomicznie.

Wierzyłem, że moja mama jest geniuszem, bo w sklepie wkładała do wózka mnóstwo rzeczy, a potem w zamian za to dawała kasjerce tylko jeden banknot i jeszcze dostawała w zamian kilka innych banknotów!

Byłem przekonany, że w moim brzuchu jest wioska, którą zamieszkują małe ludziki. Gdy coś piłem – u nich padał deszcz. Gdy jadłem, oni też jedli. A gdy miałem ból brzucha byłem przekonany, że to dlatego, że moi wieśniacy są nieszczęśliwi.

Kiedyś podczas rodzinnej wycieczki mój ojciec zgubił obrączkę. Byliśmy na rybach, tata się potknął, a ponieważ miał mokre ręce, obrączka zsunęła się z palca i wpadła do wody. Dostałem ataku histerii. Byłem przekonany, że bez obrączki moi rodzice nie są już małżeństwem. Kilkanaście minut zajęło im uspokojenie mnie na tyle, bym mógł wyjaśnić, o co chodzi.

Byłem przekonany, że plemnik jest wielkości pięści i że wychodzi z penisa gdy jesteś w łóżku z dziewczyną, a potem wchodzi do ciała dziewczyny.

Moja wiara brała się z tego, że w książkach plemnik zawsze był przedstawiany jako coś wielkiego. Nie pomagał fakt, że moi rodzice nie chcieli ze mną rozmawiać o seksie.

Wiedziałem tylko, że dzieci powstają, gdy ludzie ze sobą śpią, więc musiałem jakoś wypełnić luki w mojej wiedzy. Uznałem, że skoro kobiety rodzą dzieci, mężczyzn powinno spotykać coś równie przerażającego.

Jako małe dziecko byłem przekonany, że jestem w ciąży z kotką o imieniu Bridget. Moja rodzina postanowiła przekonać się, jak długo zajmie mi dojście do tego, że to niemożliwe. Wierzyłem w swoją ciążę przez około 5 miesięcy, sądziłem że tyle trzeba czekać zanim urodzi się kot.

Gdy moje kocie dziecko nie przyszło na świat, zapytałem o to mamę. Wyjaśniła mi, że chłopcy nie mogą zajść w ciążę, a ludzie nie mogą rodzić kotów. To była dla mnie prawdziwa trauma, byłem podekscytowany tym, że będę ojcem kota.

Byłem przekonany, że jeśli pijesz podczas sikania, mocz będzie leciał do momentu aż wszystko wypijesz.

Wierzyłem że, aby mieć dziecko, mężczyzna musi wypchnąć z siebie jedno jądro, które następnie zmienia się w jajeczko. W związku z tym przez wiele lat nie mogłem zrozumieć jakim cudem byłem trzecim dzieckiem moich rodziców.

Moi rodzice podarowali mi książkę o wychowaniu seksualnym, w której znalazłam rysunek między innymi penisa we wzwodzie. Był tam również schemat pochwy i macicy, nie było za to rysunku przedstawiającego nagą kobietę.

Nie miałam siostry, a moi rodzice byli dość pruderyjni, więc przez większość dzieciństwa wierzyłam, że jestem zdeformowanym mutantem, ponieważ moja pochwa znajdowała się między udami, a zgodnie z rysunkami w książce powinna znajdować się na brzuchu. Byłam tym przerażona i cały czas bałam się, że ktoś zobaczy moje zdeformowane ciało.

Byłem przekonany, że w moim brzuchu żyje grupa małych szczurów. Gdy szedłem siku, wydawało mi się, że to dlatego, że szczury zaczynają biegać w brzuchu.

Jako czterolatek obejrzałem film „Kokon”. Nabrałem dzięki niemu przekonania że dzieci, by dorosnąć, muszą najpierw umrzeć w kokonach, by potem narodzić się ponownie. Opowiedziałem o tym dzieciom, z którymi spotkaliśmy się przy okazji świąt. Efekt był taki, że wszyscy zaczęliśmy płakać, bo byliśmy przekonani, że niebawem nadejdzie kres naszego życia.

Myślałem, że dziadkowie to obcy ludzie przydzielani wnukom przez kogoś. Przez długi czas nie miałem pojęcia, że babcie to po prostu mamy moich rodziców.

Zawsze gdy siadałem do obiadu, miałem kiepskie samopoczucie, bo byłem przekonany, że pożywienie ma emocje. Siedziałem więc nad talerzem i myślałem: „Biedne jedzenie... Cierpi, bo zostanie zjedzone”.

Byłem przekonany, że jeśli masz dwie karty kredytowe, możesz spłacać jedną za pomocą drugiej i tak w nieskończoność. Dzięki temu możesz mieć dostęp do nieograniczonej ilości pieniędzy.

Jako dziecko myślałem, że dorośli panują nad swoim życiem i wiedzą dokładnie co robią.